یه خلوت دنج که من نشسته ام وسط و وراجی می‌کنم!
خیلی به یه سری چیزا فکر نمی‌کنم چون میدونم بد گند زدم. مثلا اینکه به خودم نگاه می‌کنم می‌گم هی اصلا تو تو این رشته چیکار می‌کنی؟ هی ۱۹ سالته چی بلدی چه چیز مفیدی در تو وجود داره الان؟! چرا هنوز نمی‌تونی عین آدم با خانواده‌ات صحبت کنی؟ و بعد می‌خوام های های گریه کنم به حال و روزم و حرصم می‌گیره.
یه دوستی دارم که اینجا فک صداش می‌زنم. فک برای من دوست خاصیه. از قبلا می‌شناسمش و یه مدتی با هم حرف می‌زدیم بعد یه مدتی کلا خبری نداشتیم از هم ولی الان دوباره حرف می‌زنیم. بعضی وقتا فکر می‌کنم شاید حتی برای من بیشتر از یه دوسته اینقدر که عزیزه. دلم میخواد بیشتر ازش بدونم اگه در حال انجام کاری باشم پیام بده وقتمو باز می‌کنم که جواب بدم بهش. حس خیلی یه جوری بهم دست می‌ده از دست خودم عصبانی می‌شم و میدونم در آینده برمی‌گردم می‌گم چه کردی؟ چقدر ضایع هستی!
یعنی ببین منی که برای اینکه حرف کم نیاد و فضا چیز نشه نگرانم خودم وقتی با فک حرف می‌زنم حرف می‌تراشم و سر صحبت باز می‌کنم. دریای حماقت ساحل ندارد واقعا •-•
مثل کسی که تو تله کابین سوار شده اما هنوز ننشسته و تله کابین شروع به حرکت کرده، منم همینم تو زندگیم!!
bayan tools