Dummy

بچه که بودم گاهی تو کامپیوتر شطرنج بازی میکردم. هیچی هم بلد نبودم ولی همینطور کم کم یه چیزایی مثل حرکت مهره ها دستم اومد ولی هیچوقت دنبالش نرفتم تا اینکه ورزش 1 تو دانشگاه گیرم انداخت و منم دیدم تا تنور داغه یه شطرنج ترم تابستون که مجازی هم بود برداشتم D: 

میدونید من از تحرک و ورزش و دویدن مخصوصا خیلی بدم میاد (اونجوری نگاهم نکن) برای همین دیدم مجازیه شطرنجم هست و لازم نیست مثل تربیت بدنی از ورزش کردنم فیلم بگیرم برا همین برش داشتم. خلاصه اول با خودم فکر کردم وای تابستونه حوصله ندارم ولی استاد ماهی داشتیم و اینکه من به خودم اومدم دیدم دوست دارم با دقت گوش بدم. گفتم توفیق اجباری بشین از اول اصولی یاد بگیر. در حد همون مقدماتیش رو سعی کردم خوب گوش بدم و یاد بگیرم.

بعد اینکه تموم شد یکم جوگیر بودم رفتم دوتا سایت لی چس و یکی دیگه که الان حضور ذهن ندارم ثبت نام کردم. اما دوستااان اینکه با چند نفر جمع شید بازی کنید یاد بگیرید فیزیکی به اون مهره های لعنتی دست بزنید یه چیز دیگست!! تو خونه داریم صفحه و مهره ولی همراهش نیست :(

از طرفی چیزای مجازی خیلی به من حال نمیدن بعضی چیز ها باید سنتی و فیزیکش باشن برای من مثل همین شطرنج، مثل دفتر خاطرات مثل نوشتن کار ها روی کاغذ مثل کتاب مثل سرکلاس رفتن به صورت حضوری...

کاش مدرسه ای بودم و میرفتم بچه هارو جمع میکردم یه کلوپ شطرنج میزدیم ای بابا!!

پ.ن: به تازگی دارم انیمه March comes in like a lion رو میبینم. پسری منزوی که شوگی باز (شطرنج ژاپنی) حرفه ایه. درباره اش مینویسم بعدا و بله این انیمه اون حس علاقه رو در من تشدید کرد!